Zwyczajowo urządzenia tego typu stosują promieniowanie elektromagnetyczne o częstości 13-27 Mhz. Dwie elektrody pomieszczone są po przeciwnych stronach chorego. Grzane ciało stanowi dielektryk skraplacza, którego oprawami są te elektrody. Równoważona jest wynikowa potęgę dynamiczna generatora. Doktór znając wielkość elektrod, aspekty pacjenta, ocieplany region, determinuje czas i moc generatora. Temperatura nagrzewanego obwodu oceniana jest na podstawie tablic doniesionych poprzez wytwórcę sprzętu i przepisanych nastaw: czas i potęgę. Używając hipertermię rodzimą podgrzewa się obwód ciała zależny od wielkości wykorzystywanych elektrod. W onkologii działa na wszystkie ogniska przerzutowe. Pacjent leży na wyru podgrzewanym promiennikami podczerwieni emitującymi podczerwone fale elektromagnetyczne. Świecenie to trwonione jest poprzez dopływowe filtry. Poprzez to realne jest wykształcenie promieniowania trafiającego w głębsze warstwy cery i usunięcie tych częstości z widma tego promieniowania, które podgrzewa wyłącznie jej obrzeżne warstwy. Wybiera się albowiem o to, aby podgrzewać te okręgi karnacje, które nie są unerwione, lecz dobrze ukrwione. Wirująca w tamtym miejscu krew wydajnie podgrzeje cały organizm. Istotą tych strategii jest wyeliminowanie tego promieniowania, które grzeje unerwioną peryferyjną szychtę skóry stwarzając wyrazisty dyskomfort. Nowoczesne sprzęty są postawione w ten sposób, by wykluczyć ten efekt.